هر از چندی خوره گذشته می افته به وجودم .. توچال ها .. که یک مثالش اینجا ست ..
پیاده روی هایم .. از هفت تیر تا توحید .. از انقلاب تا امیر آباد .. آن
باری که دوستی از حجی بر گشته بود و من به دنبال دیداری تازه یک نفس آمدم
از امیر آباد تا انقلاب ..
همیشه زندگی ام میان این فرصتو فرصت های دیگر بر باد رفت .. هیچ گاه
آنقدر نفهمیدم که شانس کجا در خانه ام را زد و به بد شانسی ام لعنت
فرستادم .. لعنت به حافظه .. لعنت به آن روزی که در صدد توجیه به هراستدلالی افتادم ..
گفته ام برایت عزیزم .. گفته ام از تفاوت انچه نمی خواهم و ندانستن انچه می خواهم ..
خوب می دانی .. کاش کمی برای بلوغ بیش از آنچه سادگی می انگاشتم و در حقیقت ساده لوحی بود ارزشی قایل بودم ..
گفته ام برایت عزیزم .. خوره انسان را میان کاش و لعنت خورد می کند
..هیچ گاه بیان حقیقت لحظات روزمره جالب نبوده .. همیشه باید غلو کرد ..
که امید من نه ذر اینجا و نه در آنجا که دیگر سکونی بیش نیست .. دوستت
داشتم .. چون در حضور تو می توانستم خودم باشم .. کاش کمی کمتر کاستی در
من بود .. و ای کاش کمی کمتر به این کاستی ها افتخار می کردم ..شاید امیدی در قلبی باقی مانده بود ..
الهه عق .. الهه ای در میان دیگر الهگان .. همواره خواستم که اندیشه هایم را در
تو جستجو کنم .. ما برای زندگی مان شاهد می خواهیم .. شاهد بودن که کار
سختی نیست .. هست ؟ کاش یادت بیاید.. که اگر چه نمی آید .. گفته بودم هر
کاری می کنم تو را حس می کنم که به من نگاه می کنی .. شاید پرسیدی واقعا و
من از ترس اینکه فکر کنی که خودم را مرکز دنیا فرض می کنم یا از کمبود
اعتماد به نفس یا نیاز به تایید رنج می برم .. نه دقیقا عزیزم .. شاید فکر
می کردم که غروری بوده که بایدبا کسی قسمت کنم .. موفقیتی با کسی که می فهمدت .. یک توهم مشترک .. نیرویی منتج از مشاهده ..نیرویی از جنس امید .. از جنس چشمان مشاهده گر ..
بار ها اینها را گفتم .. نه اینکه حرف جدیدی نداشته باشم .. یا داشته باشم .. خوره گذشته افتاده به وجودم .. دلم گرفته کمی .. دلتنگی برای تمام لحظات گذشته .. برای آدم های گذشته ..
من ترسو بوده ام .. می دانم می دانستی .. برای شروع راهی که باید طی می کردم همیشه منتظر صدای گلوله ای بوده .. این را هم می دانستی .. هفت تیر را که دستت می دادم یعنی این من و این راه .. تنها تو باید شلیک کنی ...
دلم برای کسی که با خودش صادق باشد تنگ شده